αγκυλογλωσσία

η Ιατρ.

συγγενής (εκ γενετής) βράχυνση τής μεμβράνης η οποία συνδέει την κάτω επιφάνεια τής γλώσσας με το έδαφος τού στόματος (χαλινός της γλώσσας), πράγμα που μερικές φορές εμποδίζει τη γλώσσα να βγαίνει έξω από το στόμα (γλωσσοδέτης).

[ΕΤΥΜΟΛ. Ελληνογενές < αγκύλος + γλώσσα + κατάλ. –ία, πρβλ. νεολατιν. ankyloglossia].